Uwolnienie ścięgna mięśnia biodrowo-lędźwiowego
Uwolnienie i wydłużenie ścięgna mięśnia biodrowo-lędźwiowego stanowi metodę leczenia operacyjnego tzw. wewnętrznego biodra przeskakującego. Zabieg wykonuje się także w przypadku konfliktu biodrowo-lędźwiowego po całkowitej alloplastyce stawu biodrowego. Inne wskazanie do artroskopii biodra z uwolnieniem ścięgna stanowi przykurcz tkanek miękkich u pacjentów ze wzmożonym napięciem typu spastycznego.
Wewnętrzne biodro przeskakujące
Istotą wewnętrznego biodra przeskakującego jest prześlizgiwanie się ścięgna mięśnia biodrowo-lędźwiowego ponad wyniosłością biodrowo-grzebieniową kości udowej. Przeskakiwanie ścięgna następuje podczas ruchu wyprostu poprowadzonego z pozycji około 90 stopni zgięcia biodra. Początkowo przeskakiwanie jest jedynie słyszalne lub wyczuwalne i nie wywołuje bólu. W późniejszym etapie przeskakiwaniu ścięgna towarzyszy ból i odpowiedź obronna.
Konflikt biodrowo-lędźwiowy u pacjentów z endoprotezą biodra
Ścięgno mięśnia biodrowo-lędźwiowego może w tym wypadku przeskakiwać przez wystającą część sztucznej panewki lub nadmiar cementu kostnego.
Kwalifikacja do zabiegu
Badaniem obrazowym umożliwiającym obserwację pozycji ścięgna podczas ruchów kończyną jest USG dynamiczne biodra. Jako że wielu pacjentów posiada towarzyszące zmiany wewnątrzstawowe, w razie ich podejrzenia wykonuje się rezonans magnetyczny biodra.
Zabieg artroskopii biodra rozważa się w przypadku braku powodzenia leczenia zachowawczego lub stanu wymagającego pilnej interwencji chirurgicznej (np. rozerwania obrąbka stawowego panewki itp.).
Technika operacyjna
Uwolnienie ścięgna przeprowadzane jest w obrębie przedziału obwodowego biodra. Uprzednio w ramach artroskopii może być opracowywany przedział środkowy stawu biodrowego.
Uwolnienie ścięgna mięśnia biodrowo-lędźwiowego przy krętarzu mniejszym
Igłą analogiczną do igły do nakłuć lędźwiowych lokalizuje się kaletkę biodrowo-lędźwiową. Wprowadzona zostaje giętka prowadnica (Nitinol), po której wprowadza się następnie kaniulę (switching stick). W kolejnym kroku w kaletce biodrowo-lędźwiowej umieszcza się 4,5 milimetrową kaniulę artroskopową (dwuzastawkową rotującą). Następnie wprowadza się 4 milimetrowy artroskop z optyką 30 stopni, a kaniulę artroskopową usuwa się. Przez drugi port wprowadza się igłę celującą w koniec artroskopu, a następnie zakłada się port roboczy. Port roboczy mieści półrurkę, przez którą wprowadza się shaver. Za pomocą shavera operator usuwa maziówkę kaletki wokół ścięgna mięśnia biodrowo-lędźwiowego. Ścięgno uwalniane jest przy użyciu waporyzatora/generatora RF.
Przeztorebkowe uwolnienie ścięgna mięśnia biodrowo-lędźwiowego
Ścięgno mięśnia biodrowo-lędźwiowego położone jest z przodu torebki stawowej biodra, między warstwą okrężną a przednią częścią obrąbka panewki. Po umieszczeniu igły do nakłuć lędźwiowych w okolicy przed torebką stawową przedniej części szyjki kości udowej operator zakłada port optyczny z artroskopem. Następnie zakładany jest drugi port roboczy, przez który wprowadzany jest waporyzator. Przeprowadzana jest kapsulotomia celem uwidocznienia kaletki i położonego na niej ścięgna mięśnia biodrowo-lędźwiowego. Maziówka wokół ścięgna zostaje wycięta za pomocą shavera , a następnie samo ścięgno zostaje uwolnione za pomocą waporyzatora.
Rehabilitacja po zabiegu uwolnienia ścięgna mięśnia biodrowo-lędźwiowego
W pierwszych tygodniach po operacji wykonywane są ćwiczenia wzmacniające mięśnie odwodziciele biodra oraz mięsień czworogłowy uda. Unika się czynnego ruchu zgięcia biodra, natomiast nacisk kładzie się na utrzymanie pełnego zakresu wyprostu biodra. Pozwala to uniknąć powstawaniu zrostów. Wzmacnianie zginaczy stanowi drugi etap rehabilitacji. Pacjent powinien mieć świadomość, że po zabiegu uwolnienia lub wydłużenia ścięgna mięśnia biodrowo-lędźwiowego siła zginaczy biodra może być obniżona. Siła ta stopniowo powraca dzięki rehabilitacji w 6-8 tygodniu od zabiegu.
Pozostałe zalecenia zależą od ewentualnych procedur wykonywanych w obrębie przedziału środkowego biodra.
—
Przejdź do działu: OPERACJE BIODRA